خبرهای علمی

دانشمندان از مدت‌ها پیش اینطور استدلال کرده‌اند که ویروس‌ها غیر زنده هستند و فقط از ترکیب بیت‌های DNA و RNA با سلول‌های دیگر تشکیل شده‌اند. در واقع بر اساس هر چیز دیگری که ما آن‌ها را می‌شناسیم می‌توانیم خصوصیات موجود زنده را شرح دهیم که یک ویروس نمی‌تواند این خصوصیات را داشته باشد. بسیاری از فرایندهای حیات مثل توانایی سوخت و ساز وجود دارند که ویروس‌ها انجام نمی‌دهند. به نظر می‌رسد که ویروس‌ها فقط قادر به انجام یکی از فرایندهای حیات هستند که آن تولید مثل است؛ ویروس‌های فردی را حتی نمی‌توان به عنوان یک ساختار دانست، یعنی حتی برای خواندن DNA و RNA آن‌ها و ساخت یک ویروس جدید، نیاز به پروتئین‌ها است. آن‌ها به یک سلول حمله می‌کنند و ابزارهای ژنتیکی آن را برای خودشان می‌ربایند.

اما در دهه گذشته تحولات ویروس‌شناسی شروع به فاش کردن اطلاعاتی کرده‌است که نشان می‌دهد ویروس‌ها ممکن است موجود زنده باشند. یکی از این اکتشافات می‌می ویروس‌ها (mimiviruses) بودند؛ ویروس‌های غول پیکری با کتابخانه‌های ژنومی بزرگی که حتی از برخی از باکتری‌ها نیز بزرگتر بودند. برخی از ویروس‌ها مانند ویروس ابولا دارای تعداد کمی از ژن هفتم است. برخی از این غول‌ها دارای ژن‌های پروتئینه‌ای هستند که برای ساخت یک ویروس جدید لازم و ضروری هستند. بر اساس این موضوع، ناشناخته ماندن این قضیه دلیلی بر قرار دادن آن ویروس‌ها در طبقه‌بندی موجودات غیر زنده است.

ویروس‌ها ممکن است کروی، مارپیچی یا چند وجهی باشند. یک ویژگی مخصوص ویروس‌های جانوری این است که یک پوششی از جنس غشا ی سلولی (پروتئین، لیپید و گلیکو پروتئین) دارند. این پوشش را از میزبان قبلی خود بدست می‌آورند و این بدان جهت است که ویروس‌های جانوری از طریق آندوسیتوز وارد میزبان می‌شوند. ویروس‌هایی که به باکتری‌ها حمله می‌کنند، باکتریوفاژ نام دارند که از سایر ویروس‌های گیاهی و جانوری پیچیده ترند. این بدان علت است که شامل دو پوشش چند وجهی (به عنوان کپسید) و پوشش مارپیچی (به عنوان دم) می‌باشند.